|
|
Dit seizoen in de NBA Wie
gaan er vlammen in de play-offs? Door TobSport redactieteam, TobSport.nl Gepost op: 12-11-2008. “In Amerika werd het ‘show-basketball’ gepropagandeerd,
met een nadruk op individuele supersterren, die in isolatiesituaties de meest
spectaculaire acties lieten zien. In Europa overheerste het teamspel en de
bewegingen uit het boekje: waarom risico nemen met een dunk, als een simpele
‘lay-up’ kan volstaan ? ” De USA blijven het ware basketball-walhalla
… Deze zomer pakte ‘USA Basketball’
zijn kroon terug als mondiale heerser. De kroon, die men verloor in Athene
met een middelmatige en disfunctionele groep basketball-spelers.
Op de Olympische Spelen in Beijing maakten zo ongeveer de beste Amerikaanse
basketballers van het moment korte metten met alle tegenstanders. Toch moeten
de Amerikanen nog steeds met respect spreken over de geboden tegenstand door
de rest van de wereld. Respect, dat pas sinds een jaar of tien echt fundament
heeft gelegd in het hoofd van de gemiddelde
Amerikaanse basketball-fan. Die Amerikaan werd
heropgevoed door onder andere Drazen Petrovic en Toni Kukoc uit
Joegoslavië in het beheersen van ‘fundamentals’, de meest fundamentele
speltechnieken van het basketball. Die basistechnieken bestaan in grote
lijnen uit teamspel en individuele bewegingen en acties. In Amerika werd het ‘show-basketball’
gepropagandeerd, met een nadruk op de individuele supersterren, die in
isolatiesituaties de meest spectaculaire acties lieten zien. In Europa
overheerste het teamspel en de bewegingen uit het boekje: waarom risico nemen
met een dunk, als een simpele lay-up volstaat. Of een drie-puntsschot
van grote afstand. Ja, vooral die drie-punter, daar
houden we hier van! Hoe Europa de NBA
veranderde … Toen de beste Europese spelers goed genoeg waren geworden
voor de NBA, veranderden ze de league
langzaam maar zeker. Lange mannen als Vlade Divac
en Rik Smits (en later Dirk Nowitzki en Pau Gasol) lieten zien dat een man
onder het bord ook weer effectief van afstand zou kunnen schieten. Ze luidden
een terugkeer in van de center, die
meer op finesse dan op kracht speelt. In de NBA spelen op dit moment nog maar
twee teams met een dominante center, die zijn werk op kracht uitvoert. Deze
teams zijn de Suns met de dinosauriër Shaquille O’Neal en de Orlando Magic met Olympiër Dwight Howard. Alle andere teams maken weer gebruik van
een schutter of passer op de center-positie of een undersized rebounder en verdediger.
Europese guards toonden het
belang van de driepunter in het basketball aan. De passende,
niet-zelfzuchtige spelverdeler keerde terug, nadat John
Stockton als laatste der Mohikanen bijna het licht uit had moeten doen. Later
bleken spelers van alle werelddelen goed genoeg te kunnen basketballen om
iets toe te voegen aan de NBA. Allemaal namen ze hun ervaring mee. Het
teamspel in de NBA werd weer meer benadrukt. De slaapverwekkende isolation-plays werden minder
toegepast. Teams gingen weer rennen. Teams begonnen weer meer te scoren, als
in de oude dagen van de NBA. Zelfs de zo gevreesde zone-verdediging
bleek het scoregeweld niet af te kunnen stoppen. We schieten gewoon wat meer drie-punters met zijn allen! En ook de één-tegen-één-situaties (door de supersterren, voor de
liefhebbers) bleven bestaan. Gelukkig maar. Want juist het spel van de
supersterren maakt de NBA tot de NBA. In Europa is er maar weinig ruimte voor
individuele atletische uitspattingen. Dit seizoen in de NBA
… Het einde van vorig seizoen stond wederom in het teken van
een revival
van het pure basketball van weleer. Door een heerlijk onderonsje in de
NBA-finale. Een oude rivalry
werd in ere hersteld, want de Boston Celtics en Los Angeles Lakers troffen elkaar.
De Lakers speelden in hun vertrouwde Hollywood-huisstijl:
offensief, snel basketball met aanvallen over vele schijven. De Celtics
legden als vanouds de nadruk op een goede teamverdediging en individuele
hoogstandjes van scorers door goed teamspel. De Celtics wonnen
en waren duidelijk de sterkere partij. Het NBA-seizoen 2008-2009 begon deze
maand. Zouden de Celtics ook dit seizoen de sterkste
zijn? Of krijgen de Lakers hun kans op revanche? In het
off-season
hielden de meeste NBA-clubs zich rustig. TobSport
vraagt zich af met welke teams dit seizoen rekening gehouden moet worden en
wie de smaakmakers worden onder de spelers. TobSport presenteert u twaalf
teams, zes uit de Western Conference en zes uit de Eastern
Conference van de NBA. Deze teams ziet u terug in de play-offs. Daar zullen
ze hoge ogen gooien en de dienst uit gaan maken. U kunt uw huis dus alvast veilig
gaan inzetten op deze teams. NBA, Eastern
Conference Boston: De Celtics veranderden maar
weinig aan hun kampioensteam. Paul Pierce gaat door met scoren, de breekbare
Ray Allen blijft raak schieten (maar is een risicogevalletje) en point-guard
Rondo en center Perkins spelen hun rol steeds beter. Rondo bedient de scorers
met de snelheid van het licht en moet verder open schoten maken en goed
verdedigen. Zesde man James Posey, de belangrijkste verdediger van het team,
na superster Kevin Garnett, vertrok. De Celtics laten op dit moment zien, dat
een individuele uitspatting, bovenop het goede teamspel, genoeg is voor
overwinningen. Tegen de tijd van de play-offs zal duidelijk worden of de
belangrijke spelers nog overeind kunnen staan en of de bankspelers goed
genoeg zijn. Voor dit seizoen geldt wederom: de enige die Boston stopt, is
Boston zelf. Detroit: Scoringskanon Allen Iverson kwam
de Pistons versterken in een ruil met de onbaatzuchtige spelverdeler Billups. Als scorer Richard Hamilton in een aanval kan opereren met Iverson heeft de rest van de NBA een probleem. Iverson speelt als een scorer op de spelverdelerspositie,
terwijl Hamilton juist afhankelijk is van passes op
het goede moment, als hij een seconde vrij is van zijn tegenstander. Meestal
de momenten dat Iverson langs de zijlijn draaft of
zich door een woud van reuzen vecht. Als beide heren samenwerken, is de
defensieve kracht van de role-players van Detroit voldoende voor een titel. Tot nog
toe scoren alle starters en lijkt de bank breed genoeg. Maar Iverson heeft zijn ritme nog niet weten te vinden. Werkt
het niet, dan zijn er meer dan voldoende salarissen gedumpt, om in 2010 vanaf
de eerste rij mee te kunnen bieden op de grootste prijs van allemaal: een
contractvrije LeBron James. Atlanta: De Hawks hebben
op moment van schrijven de beste start in 10 jaar. 5 gewonnen wedstrijden, no losses. Het
bewijst natuurlijk nog niets, maar herinner dat de Hawks
de Celtics meer angstzweet bezorgden in de vorige play-offs dan de L.A.
Lakers met Kobe Bryant in de finale. Sterspeler Joe Johnson
is voor de Hawks een niet-atletische versie van
LeBron James. Beiden spelen goed vanuit de dribble en scoren makkelijk dertig punten in een
wedstrijd. James dunkt zijn drives
makkelijker af, Johnson schiet beter van afstand.
Hij heeft de ervaren Mike Bibby als point-guard en ik-doe-het-allemaal-forward Josh Smith plus een
aantal degelijke role-players.
Niemand wil de Hawks als tegenstander in de
play-offs. Toronto: Chris Bosh was de lange en ranke
spring-in-het-veld op de Olympische Spelen en
tevens een eenmanssloopbedrijf in de NBA. Hij krijgt hulp onder de borden van
de breekbare Jermaine O’Neal. Een oud-MVP-kandidaat
en sterspeler van de Pacers, de club waar Rik Smits floreerde. O’Neal is nog
niet schrikbarend oud, maar hij was een van de eerste high-schoolers, die de NBA binnenkwamen (al op
18-jarige leeftijd). De man heeft dus al flink wat NBA-meters
op zijn teller. Anthony Parker speelt als shooting-guard, scoort makkelijk
en is een onderschatte speler. Dit seizoen is hij nog niet echt wakker en
went hij nog aan zijn rol. Met Olympiër Jose Calderon heeft het team een kundige, Spaanse
spelverdeler. De rest van de Raptors kunnen of goed van afstand schieten, of
goed verdedigen. En dat is een probleem. Cleveland: Olympiër LeBron James is de nieuwe Michael
Jordan, als je mensen als de-nieuwe-Michael-Jordan
zou willen bestempelen. Hij kreeg een nieuwe hulp vanaf de guard-positie
in huis, de slimme scorer Maurice ‘Mo’ Williams. Hij heeft nog enkele schutters aan zijn zijde
(Delonte West, Wally Szczerbiak, Andre Pavlovic en Daniel ‘Boobie’ Gibson). Zoveel
schutters zult u zeggen, waar is dat goed voor? Het zijn er zoveel, omdat ze
niet altijd hun werk doen. Behalve ‘Boobie’ dan,
want die is cool. De rest heeft nog niet echt weten
te overtuigen door consistent te scoren van afstand. Dinosauriërs Ilgauskas
en Wallace mogen onder de borden proberen de tijd te overtuigen nog niet
definitief toe te slaan. Met hun personeelsbeleid van pleisters plakken
spelen de Cavaliers met vuur. Al met al lijkt ‘King
James’ in 2010 met lege handen Cleveland te gaan verlaten voor New Jersey/Brooklyn (vriend Jay-Z’s team),
Detroit (pegels), Dallas (hip en weinig belasting-pegels),
New York (pegels plus reclame-pegels)
of Europa (meeste pegels voor een seizoen). Kom niet aanzetten met loyaliteit
mensen. Pegels, daar draait het om. Philadelphia: De 76’ers namen Elton Brand als slimme bruiser onder het bord over van de L.A. Clippers. Ze matchen hem nu met
de onbaatzuchtige spelverdeler Andre Miller en de A.I., die in Philly
bleef, straaljager Andre Iguodala.
Op de bank zitten een paar goede scorers vanaf de guard-positie
en eigenlijk geen enkele NBA-scout weet goed in te
schatten hoe goed dit team is en misschien wel kan worden. Op dit moment
verliezen de 76’ers nog
teveel wedstrijden. Brand heeft net als Iverson bij
Detroit zijn ritme nog niet gevonden. Maar ook vorig seizoen begonnen ze
beter te draaien al naar gelang het seizoen vorderde. Kunnen voor
verrassingen zorgen in de play-offs. Ze hebben genoeg honger naar succes. NBA, Western Conference Los Angeles Lakers: Kobe Bryant is wederom gehavend gestart aan het seizoen en
moet nog steeds echt met zijn team leren spelen. Zijn team is echter wel
versterkt. Met een fitte Andrew Bynum als center, die goed lijkt te kunnen
spelen met finesse-speler en Olympiër Pau Gasol en
een Lamar Odom, die zonder morren de bank versterkt. De Lakers gaan echt 12-man-diep, als het gaat om NBA-waardige
basketballspelers. Een rematch
in de finale met de Celtics zou wel eens een ander resultaat kunnen opleveren
dan bij voorgaande editie. Phil Jackson is een meestercoach, die zich bedient
van Zen-technieken en die de eenzijdige,
egoïstische en soms ronduit onkundige schutter Vladimir
Radmanovitch als zijn eigen ‘space-cadet’
in genade weer aanneemt en aan zijn borst drukt, nadat deze het presteerde
ergens van zijn snowboard te vallen. Bij de Lakers
zit het wel goed. Houston: Explosieve scorer/verdediger Ron
Artest werd toegevoegd aan de Rockets. Laat zijn
waarde al direct zien, maar blijft explosief. Qua temperament (vechten met
tv-sets, fans en scheidsrechters) en inzet om een goede prof te kunnen zijn (“Beste teameigenaar, mag ik een half
seizoen vrijaf om een rap-album op te nemen?”).
Dat was het verleden. Nu heeft hij Tracy McGrady om zich heen (über-atletische
scorer, maar breekbaar) en de Chinese gigant, die met souplesse
speelt: de Olympiër Yao Ming. De rest van de Rockets bestaat uit capabele
teamspelers, die kunnen en willen verdedigen. Het lot van de Rockets wordt met name bepaald door de fysieke gesteldheid van McGrady. Tot nu toe werd hij ernstig gehinderd door
blessures. New Orleans: De spelverdeler van het heden en de toekomst, Chris Paul,
heeft nog steeds power-spelers
met up-side
Tyson Chandler en David West om zich heen. De schoten van West en in
mindere mate die van afstandschutter Peja Stojakovic waren afgelopen seizoen bijna voldoende
geweest voor de jonge Chris Paul om een kans te krijgen de NBA-finale te
bereiken. Bijna hadden ze de machtige San Antonio Spurs te pakken. Dit jaar
heeft hij de ervaren en bewezen James Posey van de
andere finalist Celtics om hem bij te staan. De Hornets
zijn gevaarlijk en kunnen van ieder team winnen. Ze kunnen met elkaar scoren,
maar zeker ook verdedigen. Maar o wee, het blessurespook… Phoenix: De Suns introduceerden vorig
seizoen Shaquille O’Neal in de woestijn van Arizona.
Hij doopte zichzelf gelijk maar om in ‘The Big Cactus’. En na zijn eerste wedstrijd
had hij alweer een nieuwe ‘nickname’ geadopteerd.
De sfeer verbetert ook gelijk met een Shaq in je team, want hij verzint voor
het hele team namen. En de rest van de NBA. ‘The Truth’
van Paul Pierce? ‘The Big Fundamental’ voor Tim
Duncan? Komt allemaal van Shaq. Hij moest alleen nog een keuze maken uit de
vele namen die hij al had verzonnen voor zijn nieuwe maatje: Amare
Stoudemire. Probleem: de pre-Big Cactus-Suns waren gebouwd om met jet-snelheid
te spelen en 130 punten in een wedstrijd te scoren. Oplossing: stuur je coach
naar New York om daar de rotzooi op te ruimen en
spelers te laten rennen voor hun geld en ga zelf temporiseren en posteer de
oude en zware Shaq onder het bord. ‘Stat’, ‘Sun Tzu’, ‘The Punisher’, ofwel Amare Stoudemire is een niet-af-te-stoppen-atleet, die nu door coach Terry Porter ook nog eens wordt geleerd te verdedigen. Van
Steve Nash kun je dat niet meer vragen, maar de getructe
ex-MVP kan als geen ander een aanval leiden. Zijn
de rolspelers goed genoeg voor een lang verblijf in de play-offs (en houden
de oudjes het vol)? Portland: De Blazers verloren Greg Oden in
zijn rookie-jaar
bijna direct aan een blessure. De nummer 1-selectie
in de spelers-draft van een jaar eerder moest zijn
complete eerste jaar al laten voorbijgaan door een knieblessure. Twijfels
over de vraag of zijn gestel de vele wedstrijden in de NBA aan kan doemen op.
Als hij gaat spelen, wordt hij een rots in de verdediging voor het team. De
Blazers hebben desalniettemin een solide basis van
talentvolle spelers, zoals scorer en leider Brandon
Roy en de veelzijdige LaMarcus
Aldridge. Op de Olympische Spelen viel Rudy Fernandez van het Spaanse
team op, hij is nu bij Portland te bewonderen. Hij is explosief en een gevaar
vanaf de bank. Portland beschikt over solide, jonge rolspelers en heeft genoeg
geld in kas om in de toekomst nog ervaren krachten toe te voegen. Utah: Sterke man en Olympiër Carlos Boozer is weer zijn solide zelf en zorgt voor 20 punten
en 10 rebounds per wedstrijd, die je al van te voren op het
scoresheet kunt invullen. Turk en center Mehmet Okur is een nuttige speler en gevaarlijk met schoten van
afstand. Dat maakt het spelletje weer makkelijker voor Boozer,
omdat verdedigers zich niet puur op hem kunnen concentreren. Utah mist op dit
moment top-spelverdeler en Olympiër Deron Williams nog met een
blessure. Toch wint men voldoende wedstrijden. Olympiër Andrei
Kirilenko lijkt na een dip weer beter in zijn vel
te zitten en elk team gecoacht door Jerry Sloan
doet altijd zijn stinkende best in de defense en speelt fundamenteel goed basketball. Utah
lijkt, op Paul Millsap na, te weinig talent op de
bank te hebben om in de play-offs echt ver te kunnen komen. NBA Dark Horse: In dit overzicht zal de doorgewinterde basketball-fan
de naam van de San Antonio Spurs missen. De ploeg, die twee jaar geleden nog
kampioen werd. De eigenaar van de Spurs is al enige tijd met een
bezuinigingsactie bezig, die ervoor gezorgd heeft dat de drie supersterren
van het team het overgrote deel van het beschikbare salarisgeld opschrokken.
De supporting-cast
van ex-MVP Tim Duncan werd steeds dunner. En ouder.
Onze landgenoot Francisco Elson werd vorig jaar weggetrade
voor veteraan Thomas. Het team werd nog ouder. Door blessures aan de andere
twee topspelers Manu Ginobili en Tony Parker zien de Spurs er wel erg
armoedig uit. Michael Finley loopt op zijn laatste
benzine, maar moet mede de kar trekken. Ook met de fitte Franse en
Argentijnse supersterren terug in het team zakken de Spurs dit jaar van
titelkandidaat terug naar de middenmoot. Ze zullen het moeilijk krijgen in de
play-offs. Het komt meer en meer puur op Tim Duncan aan. Teams zakken in en
laten hem het voelen. En dan komen weer die vrije worpen. Die er af en toe
echt helemaal niet in willen. Tijd voor vers bloed, de drie sterren zijn te
goed om de handdoek nu al in de ring te gooien en het team ‘op te blazen’ en
opnieuw te beginnen. Bronnen: Foto’s –
Stephen Dunn – Getty Images, SI.com, Foxsports.com. Reageer op dit artikel in het forum |
 |
